Postanowienie TSUE z dnia 12 stycznia 2024 r. w sprawie C‑488/23
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że w przypadku nieważności tzw. umowy frankowej Bank nie może żądać od konsumenta rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi.
W praktyce oznacza to, że tysiące Pozwów Banków przeciwko Klientom z tego tytułu winno być oddalanych, a więc zakończonych ich przegraną!
Kontekst sprawy
Umowa kredytu hipotecznego, indeksowana do waluty obcej, została zakwestionowana przez Kredytobiorców, którzy domagali się uznania jej za nieważną ze względu na zawarte w niej nieuczciwe warunki. Spór dotyczył także żądania rekompensaty od mBanku za sądową waloryzację świadczenia związanego z udostępnionym kapitałem.
W związku z powyższym polski Sąd powziął wątpliwości dotyczące roszczenia Banku.
Podstawowe pytanie prejudycjalne
Sąd Okręgowy w Warszawie zwrócił się do Trybunału z pytaniem, czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG dotyczącej nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich mają zastosowanie w kontekście uznania umowy za nieważną. Chodziło również o to, czy te przepisy uniemożliwiają sądową waloryzację świadczenia udostępnionego kapitału w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza.
Odpowiedź Trybunału
Trybunał stwierdził, że dyrektywa 93/13/EWG staje na przeszkodzie interpretacji prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta, poza zwrotem kapitału i ustawowymi odsetkami za opóźnienie, rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po wypłaceniu tego kapitału konsumentowi.
Konsekwencje
Trybunał wskazał, że przepisy dyrektywy mają na celu przywrócenie konsumenta do sytuacji, w jakiej znajdowałby się bez nieważnej umowy, oraz nie powinny podważać odstraszającego skutku zamierzonego w dyrektywie. Dlatego wszelkie roszczenia instytucji kredytowej, wykraczające poza zwrot kapitału i ustawowe odsetki, są sprzeczne z dyrektywą.
W związku z tym Trybunał orzekł, że przepisy dyrektywy 93/13/EWG nie pozwalają na przyjęcie interpretacji prawa krajowego umożliwiającej instytucji kredytowej żądanie rekompensaty poza zwrotem kapitału i ustawowymi odsetkami.
Podsumowanie
Postanowienie Trybunału w sprawie C‑488/23 stanowi ważne wyjaśnienie zastosowania przepisów dotyczących nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich w kontekście uznania umowy za nieważną. Trybunał potwierdził, że dyrektywa 93/13/EWG ma na celu skuteczną ochronę konsumentów i nie dopuszcza do przyznania instytucji kredytowej roszczeń, które wykraczają poza zwrot kapitału i ustawowe odsetki.
W związku z powyższym Kredytobiorcy w przypadku uznania ich żądania ustalenia nieistnienia umowy z Bankiem, moją kolejne skuteczne narzędzie pozwalające na wygraną z Bankiem!